We beginnen de dag met een korte introductie en een meditatie. Vervolgens worden de vragen behandeld middels opstellingen. Tussendoor hebben we iedere keer even pauze.

Wanneer je een vraag inbrengt kom je eerst even naast me zitten. We hebben een kort gesprek over je vraag en eventuele belangrijke gebeurtenissen of feiten over je familie. Vervolgens kies ik de representanten uit de groep, bijvoorbeeld een iemand voor je moeder, iemand voor je vader en ook een representant voor de jouzelf. Representanten kunnen ook voor niet-familieleden of abstracties staan, zoals ex-partners, de oorzaak van je ziekte, het misbruik, het overlevingsmechanisme, etc.

De representanten voelen als vanzelf waar ze naartoe bewegen in de ruimte. Ze volgen daarbij het gevoel van dat moment en niet een vooraf uitgedacht concept. Ik laat de representanten vaak vrij bewegen.

Alles wat zij bewegen en voelen is informatie. Soms wordt er weinig gesproken – niet voor, niet tijdens en niet na de opstelling – en soms worden er helende zinnen uitgesproken. We volgen datgene wat zich wil laten zien en kijken wat daarbinnen mogelijk is. Welke interventie of zin de kern raakt. Ik vertrouw er helemaal op dat datgene wat zich ontvouwt precies goed is voor jou op dit moment, en dat de opstelling zijn werk doet. Daar hoef jij als vraagsteller of representant verder niets voor te doen. We hoeven het ook niet te begrijpen of analyseren, alleen te zien en toe te laten.

Een opstelling kan direct, diep en confronterend zijn waardoor er veel los kan komen. Je hoeft niet bang te zijn dat het ‘te veel’ of ‘te heftig’ is. Je krijgt altijd precies dat wat nodig is en precies dat waar je draagkracht voor hebt. Er kunnen zware en lichte thema’s aan bod komen, ik probeer zoveel mogelijk ruimte te geven aan dat wat zich wil laten zien.